بعضی وقت‌ها ما آدم‌ها فکر می‌کنیم که تنهای تنها هستیم و بدلیل شرایط مختلف یا کسی ما را نمی‌بیند و یا نمی‌تواند ببیند و در نهایت نیز ما در برابر اعمالمان مورد پرسش قرار نخواهیم گرفت ولی این باور تنها یک توهم است.

آیه ۱۴ از سوره «علق» در این موضوع صحبت می‌کند که در ادامه به متن، ترجمه و نکته‌ای پیرامون آن اشاره می‌شود:

«أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَیٰ»

"آیا او (انسان) ندانست که خداوند (همه اعمالش را) می‌بیند؟"

نکته:

ریشه طغیان انسان دو چیز است:

۱ - خود را بی‏‌نیاز می‏‌بیند. «رَّآهُ اسْتَغْنَی».(آیه ۷ سوره «علق»)

۲ - دیگر آنکه خدا را نمی‏‌بیند و گمان می‏‌کند خدا هم او را نمی‏‌بیند. «ألم یعلم بانّ اللّه یری»