ولی در نوع دوم از زندگی هدف، تصاحب کردن نیست بلکه تصاحب شدن است. یعنی انسان، محبوبی دارد که هدف زندگی خودش را بر طبق میل و رغبت او قرار می‌دهد. یعنی هدف انسان کشیده شدن به سوی اوست و نوعی فداکاری و فدا شدن و از خودگذشتگی وجود دارد و دیگر از رفتار خودخواهانه خبری نیست و حبّی که در آیه «أشدّ حباً لله» آمده، اشاره به این نوع حبّ می‌کند.[1]

امروزه در جوامع غربی زندگی نوع اول ترویج می شود و انسان را برای تصاحب کردن تربیت می کنند و متأسفانه بشر هنوز زشتی رفتار در زندگی نوع اول را درک نکرده است.

حس تصاحب کردن باعث می‌شود آنچه وارد خانواده می‌شود حس خودخواهی باشد نه حس محبت.

ولی آنچه از منظر دین ارزش و اهمیت دارد این است که کسی که زندگی تشکیل می‌دهد باید خودش را هماهنگ با خانواده کند و اهل خانواده‌اش را گرامی بدارد و هدفش این باشد که به میل خانواده رفتار کند و فقط به دنبال نفع و ضرر خودش و مصادره کردن دیگران نباشد. (بعنوان مثال در روایتی آمده: مؤمن به اشتهاى خانواده خود غذا مى‌خورد و منافق خانواده‌اش به اشتهاى او غذا مى‌خورند.[2]) به عکس غرب که هدفش مصادره کردن است و از راه‌های مختلف تلاش می‌کند زن و مرد به موجودات خودخواهی تبدیل شوند که در اثر محبت به خویشتن، همه چیز را به سمت خویش بکشند.

 منبع:دین پژوهان

پی نوشت :

[1] «وَ الَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ»(بقره/160)

[2] الْمُؤْمِنُ یَأْکُلُ بِشَهْوَةِ عِیَالِهِ، وَ الْمُنَافِقُ یَأْکُلُ أَهْلُهُ بِشَهْوَتِه؛ وسائل الشیعه/   21/542

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: